Бошко Смаќоски (18 септември 1938, Модрич, Струшко – 1998, Скопје) е македонски поет, раскажувач, романописец и драмски писател. Творештвото на Смаќоски е богато и разновидно и се состои од десетина стихозбирки, шест книги за деца, три збирки раскази, седум романи, четири романи за деца, книга со гатанки, повеќе телевизиски драми, радио-драми и радио-игри
Дојди вечерва, со душите да го згрееме небото. Дојди, темно е. Со очите светнати од радост ѕвездите да ги запалиме. Калинка полна со зрна љубов чувам за тебе во недрата. Дојди ноќеска, љубов да нижеме, од неа ѓердан да направиме, на грлото да го ставам, со него накитена пред светот да излезам. Светот да му се чуди на убоста. Share on Facebook Share
Септември е, нови патеки важат. Најчести: -До училиштето и назад. И еве ти ги основците со првачињата сами или со другарчињата. Брзаница по тротоарите, детска врева крај булеварите. Па дури и кај автобусите со два ката мешаница на излезната врата. Излозите со видеоигри подновени, денес заобиколени. Уште од дома се збори: -Фаќај ги правите зебри и зелените
Во чест на Коле Неделковски, истакнат македонски поет и комунист меѓу двете светски војни, кој починал на денешен ден во 1941 год., споделуваме негова песна од збирката „Молскавици“, која е прва негова стихозбирка објавена во 1939 год. Со оваа стихозбирка, тој станал дел од трендот на пишување македонска поезија со македонска тематика и употреба на
Интимноста на поетите се открива во нивните песни, и Бодлер во „Повик за патување“ ни ја отвора вратата од својата душа. Оваа песна ни доаѓа од збирката „Цвеќиња на злото“ и се наоѓа во првиот дел со наслов „Слезината и идеалот“. Станува збор за лирска поема, упатена до саканата жена која во својата музикалност нè носи во некое егзотично место,
Ален Делон, симболична фигура на француската кинематографија, почина во неделата на 18 август 2024 година, оставајќи зад себе легендарна кариера и огромно уметничко наследство. Познат по својата харизма и продорниот поглед, Делон играше многу ликови кои ја одбележаа историјата на кинематографијата. Сепак, покрај неговите улоги на големото платно, Делон
Ја видов твојата маченичка растргната во ѕверска крв Го покажува ветерот на корабите со крст од својот врв Каменот срт и пастелот црвен, под гробот божествен Се извиши горе над твојот пристанишен брег величествен. И мирисните лаванди и чемпресите златни на патот земен Водеа кон морската шир под кулите на градов древен Маслините гранки, и кралските
1. Добрино сеќаваш ли прстите ги носат проклетилата. Земи ги моиве девет прсти едниот ќе го сочувам за прстен Добрино, ако те има. Инаку ќе ги закопам во море од лудување. Земи ги моиве девет прсти со себе да ги однесеш во росата на неговите нокти што ме чекаат секоја вечер како леб и сол. Добрино ако те има проклетилата ќе засинеат во мене. Ако те
Тутанкамон се грее изобилно вода му тече под петиците плунка од заборавени смокви му се лепи врз непцата на кинеските плетенки во тешка теллива коса од хиероглифи се витка змејот на квартот закопуваат една стара Кинеска нејзините синови се натажени и среќни. Овие жолти ѕвезди од небото паѓаат врз нејзиното ситно тело, тоа свети цело од станиолските
Ференц Келчеи (унгарски: Kölcsey Ferenc , 8 август 1790 – 24 август 1838 e унгарски поет, критичар и оратор, роден на денешен ден. Роден е во благородничка фамилија во Трансилванија, за време на Хабсбургшката монархија. Останува сирак на многу рана возраст и хендикепиран поради тоа што го губи едното око. Кога има петнаесет години се запознава со Ференц
